Twintig stokslagen

Als je gewend bent om twintig stokslagen te krijgen, dan ben je al blij als iemand maar tien stokslagen geeft.

Wat een verademing
Ik wachtte op de slagen die nog gingen komen. Ik was eraan gewend geraakt. Ik wist hoeveel ik er kon verwachten en stelde me daarop in. Ik hoefde niet eens meer te tellen, maar deed dat nog wel. Acht… Negen… Tien… En toen hield het op… Waar bleven die andere tien? Ze kwamen niet. Na tien stokslagen hield het op. Ik durfde er maar niet aan te wennen, maar na een tijd deed ik dat stiekem toch. De andere tien stokslagen kwamen niet meer. Wat een verademing! Hier kon ik wel aan wennen. De pijn die ik voorheen gevoeld had, werd minder. Deze pijn was draaglijk.

Houden van
Hoe kan het toch dat het met al die stokslagen toch voelt als ‘houden van’? Ik ben heel benieuwd of er andere vrouwen zijn die dit herkennen? Die het laten gebeuren dat hun partner schreeuwt en tiert en nooit eens uit zichzelf zegt dat hij om je geeft. Dat hij komt halen wat hij nodig heeft en je dan weer aan je lot overlaat. Dat hij niet voor je klaarstaat als je hem nodig hebt. Dat hij nooit eens zegt dat je de mooiste, de liefste en de leukste bent. Dat hij trots is dat jij zijn partner bent en dat ook laat blijken. Dat hij blij is om je weer te zien. Ben jij inmiddels ook gewend geraakt aan die tien stokslagen omdat je er eerder nog veel meer hebt geïncasseerd?

Hoe is het mogelijk?
Nadat ik de situatie ‘ontvlucht’ was, inmiddels een jaar geleden, realiseerde ik me pas dat het heel anders kan. Ik hoef geen stokslagen meer te incasseren. Ik hoef niet meer bang te zijn dat ik stokslagen zal krijgen. Geen geschreeuw en gescheld. Ik hoef geen strijd meer te voeren. Ik mag nu voelen dat er iemand is die gewoon van me houdt om wie ik ben, zonder me pijn te doen. Ik hoef niet meer te tellen, te wennen aan de pijn. Ik mag voelen hoe het is om geliefd te worden. Ik voel de waardering, de bescherming en geniet van de liefdevolle benadering. Nu voel ik dat er iemand is die voor me klaar staat als het goed met me gaat, maar ook als het even niet zo goed gaat.

Ik ben blij dat ik een andere weg in ben geslagen, anders had ik deze liefdevolle weg waarschijnlijk nooit gevonden…

 

 

 

 

Vandaag is hij jarig

Vorig jaar zwierf hij over straat, zijn verslaving had hem te pakken. 

Hij kwam wel even thuis langs om zijn ‘cadeautje’ op te halen op zijn verjaardag. Met een tas vol eten en drinken ging hij weer weg. Naar de nachtopvang, waar hij zijn ‘cadeau’ met de anderen deelde. Iets anders durfde ik hem niet te geven; veel te bang dat hij dat zou verpatsen.

De angst maakte me waanzinnig
Het contrast met een jaar geleden is groot. Ik leefde iedere dag in onzekerheid. We hadden sporadisch contact met elkaar, soms twee weken helemaal niet, soms langer. Maar als het mij te lang duurde, zocht ik een manier om toch iets van hem te weten te komen. De angst dat er iets ernstigs met hem zou zijn gebeurd, maakte me soms bijna waanzinnig. Ik moest weten of hij, in ieder geval nog in leven was. Het is verschrikkelijk om iedere dag met die onzekerheid te leven. Elke dag mezelf afvragen of ik wel de goede keuze had gemaakt door hem uit huis te zetten. Gek werd ik ervan.

Geen goedbedoelde adviezen
Gelukkig had ik een paar mensen op wie ik 24 uur per dag kon terugvallen. Ik kon hen altijd bellen en dan luisterden ze naar de, meest ondenkbare en onsamenhangende, verhalen die zich in die tijd afspeelden in mijn leven. Zij (her)kenden de situatie en de angst. Ik leefde bij de dag uit angst, omdat het ieder moment weer anders kon zijn. Ik zou de enorme klap, waar ik elke dag bang voor was, niet kunnen verdragen. Maar zij veroordeelden mij en mijn zoon niet. Zij zeiden niet dat ik een slechte moeder was. Zij gaven geen goedbedoelde adviezen. Ze waren er gewoon en stelden me gerust. We konden samen lachen en huilen om de meest absurde dingen die zich afspeelden. We konden samen relativeren. We spraken af om onze zinnen te verzetten. We zorgden ervoor dat het niet mijn hele leven ging bepalen.  En dat heeft mij enorm geholpen. Ergens wisten we dat het goed zou komen.

Leven bij de dag
Ik leerde om bij de dag te leven, maar nu vanuit vertrouwen. Dat gaf rust.
Iedere dag kan het anders zijn en er kan iedere dag iets gebeuren dat je leven drastisch veranderd. Zowel prettig als minder prettig. En daar heb je zelf, tot op zekere hoogte, geen invloed op. Ik ga bewuster met mijn tijd en energie om. In welke mensen wil ik mijn, kostbare, tijd investeren? Welke dingen wil ik graag doen?

Ik kan nu nog intenser genieten van de mooie momenten. 

Jarig 

Vandaag word je 18 jaar.
Je woont weer thuis.
De rust is terug.
Het vertrouwen is terug.
Gefeliciteerd lieve schat.

Ik ben blij en dankbaar dat je weer thuis woont.

Hij leeft niet meer, maar wel voort

Vandaag is het precies 6 jaar geleden dat de vader van mijn zoon is overleden. Hij had veel heftige dingen meegemaakt in zijn leven. De verdovende middelen hielpen niet meer en hadden zijn lijf geen goed gedaan. Hij verlangde naar rust, zei hij vaak, en die heeft hij gekregen. Ik heb op zijn sterfbed tegen hem gezegd dat ik goed voor onze zoon, die toen 11 jaar was, zal zorgen, ook als hij er niet meer is.

Met deze blog wil ik aandacht vragen voor het werk dat hij jaren geleden begonnen is en dat nog steeds voortgezet wordt en ik wil jou vragen om een bijdrage. ‘Wat kun jij missen?’

Omgaan met het verlies
Of het nu een paar dagen, een paar maanden of een paar jaar verder is, het gemis van iemand die je dierbaar is, blijft. Op school leer je niet hoe je om moet gaan met zulk intens verdriet en zulke heftige pijn. Maar bijna alles wat je (nog) niet geleerd hebt, kun je wel leren, ook hoe je met het verlies van een dierbare om kunt gaan.

Bij rouwverwerking, ga je meestal een aantal fases door
Hoe lang en hoe intensief die fase is, is voor iedereen en iedere situatie anders. De fases die ik hieronder beschrijf, zijn voor mijzelf heel herkenbaar:

Ontkenning: een bewuste of onbewuste weigering om de realiteit onder ogen te zien. Het is een natuurlijke vorm van zelfbescherming. Het helpt om zelf te bepalen in welk tempo het verdriet wordt toegelaten. We laten niet meer binnen dan we aankunnen. Sommige mensen vinden het heel moeilijk om hier uit te komen en er zijn ook veel mensen die ‘wegvluchten uit de realiteit’ door middelengebruik.

Boosheid: als de realiteit tot je is doorgedrongen ontstaat er vaak boosheid. Boos op alles en iedereen. Je hebt nogal eens de neiging om iedereen de schuld te geven van jouw ‘nare en pijnlijke’ gevoel of jouw ‘mislukte leven’. Onder de boosheid ligt de pijn.

Verdrietig en depressief: wanneer je de realiteit begint te accepteren komen gevoelens van verdriet, spijt, angst, machteloosheid en onzekerheid naar boven. Je bent bijna niet meer te bereiken voor je omgeving. Je kunt ook behoefte hebben aan het steeds weer uiten van je verdriet. Het verdriet kan zich ook uiten in woede. Onderdrukte woede kan leiden tot een depressie.

Aanvaarding: hoeveel verdriet en pijn je ook hebt, er komt een dag dat je gaat proberen om het verlies een plaatsje te geven. Het kan soms fijn zijn als je daar wat hulp bij krijgt. Het betekent níet dat je daarna iemand dan niet meer mist of dat je probeert om je dierbare(n) te vergeten. Het betekent wél dat je probeert om je leven in te richten zonder je dierbare(n) om je heen.

Het overlijden van de vader van mijn zoon, was voor mij wel heel anders dan voor mijn zoon. Wij waren al jaren uit elkaar en hadden vooral contact met elkaar vanwege onze zoon. Ik heb de afgelopen jaren vooral geprobeerd om er zo goed mogelijk voor onze zoon te zijn. Dat viel (en valt) lang niet altijd mee. Hij zal de fases, van het verwerken van het verlies van zijn papa, zelf doorlopen, op het moment dat hij daar aan toe is.

Hij leeft voort
Ik zie veel gelijkenissen tussen mijn zoon en zijn vader. Hij lijkt op hem voor wat betreft zijn uiterlijk, maar ook als het gaat om de keuze van zijn vak. Hij heeft de wens om kok te worden. Zijn vader was ook kok. Hij is betrokken geweest bij het oprichten van de Stichting Straatmensen. Hij heeft zelf op straat geleefd en maakte, de laatste jaren van zijn leven, eten klaar voor mensen die nu op straat leven.

Een bijdrage voor straatmensen
De mensen die het werk voortgezet hebben, doen dat allemaal op vrijwillige basis. Ze kunnen nog wel wat hulp gebruiken. En op deze dag wil ik daar graag extra aandacht aan besteden. Je kunt je als vrijwilliger aanmelden. En als je nog kleding of dekens hebt, dan willen ze die ook graag.

Mocht je een financiële bijdrage willen geven dan kan dat door donateur te worden. Je donatie komt volledig ten goede aan de levenskwaliteit van dak- en thuislozen in Nijmegen. Je donatie is aftrekbaar voor de belasting. Je kunt ook een éénmalige donatie doen.

Ik wil je, mede namens de vader van mijn zoon en namens ‘zijn’ stichting, alvast hartelijk bedanken voor je bijdrage.

 

Een terugblik

Afgelopen jaar is in alle opzichten een emotionele rollercoaster geweest. Ik dacht dat ik al aardig gewend was aan de emotionele wisselingen, maar dit jaar heeft me nog eens extra op de proef gesteld.

Dierbaren
De eerste helft van het jaar leek het erop dat ik één van mijn dierbaren zou verliezen. Vertrouwen heeft het gewonnen van angst. En dankzij de steun van veel lieve mensen om ons heen is het toch goed gekomen. Ik ben zo blij dat mijn grote, lieve kanjer weer bij ons thuis is komen wonen. Als komend jaar net zo goed gaat, als de tweede helft van dit jaar, ben ik een super blije moeder.

De band met mijn dochter is ook sterker geworden door ‘alle toestanden’ thuis. Wat is het fijn dat ik terug kon vallen op haar vader op momenten dat het echt niet veilig voor haar was bij mij thuis. Haar vader heeft telkens opnieuw voor ons klaar gestaan, zonder verwijt, zonder mij een schuldgevoel te willen bezorgen, gewoon omdat hij het beste wil voor zijn dochter. Dit wens ik alle kinderen van gescheiden ouders toe.

Aanwinst
Ze zeiden dat hij druk was, onrustig, om aandacht bleef vragen en van alles kapot maakte. Op een bepaalde manier herkende ik mezelf er wel in, dus ik werd nieuwsgierig. Toen ik hem voor het eerst zag in augustus, was ik op slag verliefd. Wat een schatje! Druk? Ik noem dat enthousiast. En natuurlijk wil hij aandacht. Dat wil ik ook, en wie niet? Nu woont hij al een aantal maanden bij ons in huis en we zijn er allemaal super blij mee.

Wat een aanwinst! Onze lieve Benjie.

Samengesteld gezin
Dit jaar heb ik ook besloten om, na een relatie van bijna 6 jaar, Mijn Grote Liefde los te laten. Zijn angst heeft het helaas gewonnen van het vertrouwen.  Hem loslaten, was en is een langdurig proces. Met mijn verstand weet ik dat het de juiste beslissing is, mijn gevoel verlangt nog steeds naar hem. Met liefde denk ik terug aan alle mooie momenten die we samen hebben gedeeld.

Een steekje los?
Afgelopen jaar heb ik weer veel mensen mogen ontmoeten met ‘een steekje los’. Sommigen wisten het nog niet, maar kwamen er al snel achter en ik kwam er ook achter dat er nog steeds mensen bestaan zonder een steekje los. Met het spel ‘Een Steekje Los?’ kun je op een hele laagdrempelige manier met elkaar in gesprek aan de hand van, soms behoorlijk prikkelende of confronterende, kaartjes.  Dit jaar zijn er 26 uitbreidingsset bij gekomen, dus volgend jaar kan ik weer vooruit. Daar heb ik dan ook erg veel zin in.

Stigma Tour
Dit jaar zijn we begonnen met de Stigma Tour, een initiatief van Ellen Spanjers. Wat een verrijking om met haar te mogen samenwerken. Met de Stigma Tour gaan we door het land met een grote gele Amerikaanse schoolbus om stigma bespreekbaar te maken, onder andere door middel van het spel ‘Een Steekje Los?’ Komend jaar gaan we verder met de Tour en komen we misschien ook wel bij jou in de buurt. Leuk als je even langskomt!

Stil staan
Ik wil nog even stil staan bij een aantal mensen die nu niet meer om ons heen zijn. Mensen die door een ziekte zijn overleden, vanwege ouderdom of een ongeluk hebben gehad. Een vader, een partner, een broer, een vriend voor wie de pijn groter was dan hij kon verdragen en ervoor gekozen heeft om een einde aan zijn leven te maken. Een moeder met vier kinderen, mishandeld door haar partner, ze kon de zorg voor de kinderen nauwelijks aan, ze durfde er niet over te praten, uit schaamte, uit onbegrip. Ze heeft een overdosis genomen. Een kind, een zoon, een medeleerling die voor de trein gesprongen is, omdat…  Een meisje, jarenlang misbruikt, mishandeld, zij… is er ook niet meer.

Verliezen die enorme impact hebben op familie, vrienden, klasgenoten. Verliezen die er ook voor kunnen zorgen dat je leven een hele andere wending krijgt. Uit eigen ervaring weet ik dat het helpt om er over te praten met iemand die echt naar je luistert.

Mijn grote wens is dat we meer oor en oog voor elkaar krijgen, minder in ons oordeel over iemand blijven hangen, maar vragen stellen. Het is niet alleen mijn wéns, maar ook mijn voornemen voor 2015.

Ook in 2015 blijf ik mijn hart volgen en zal ongetwijfeld nog meer mensen ont-moeten die dit ook doen. Ik loop graag een eindje met je mee! Samen kunnen we de wereld een stukje mooier maken.

Ik wens je een liefdevol en speels 2015!

Mee met de Stigma Tour!

Stigma ervaren? Stap in de bus!
Tijdens de Stigma Tour gaan we met een opvallende Amerikaanse schoolbus, ingericht als infobus, op tournee door Nederland. We maken het leven met psychiatrische aandoeningen bespreekbaar en bestrijden bewuste en onbewuste stigma’s op een interactieve manier. Middels spel, theater, filmpjes, foto’s, social media en (online) interactieve ontmoetingen tussen ervaringsdeskundigen, hulpverleners, studenten, docenten, wijkbewoners en andere belangstellenden.

Een dag uit het leven van…
Het is half 7 ’s morgens. Ik hoor mijn wekker af gaan “mama, wakker worden, mama wakker worden”. Tijd om op te staan!
Nadat ik een verfrissende douche genomen heb, sta ik voor mijn kledingkast. Deze keer is het niet zo moeilijk om een keuze te maken, want het wordt mijn ‘Een Steekje Los?‘ outfit: een rode broek met het zwarte t-shirt met het logo van ‘Een Steekje Los?’
Snel naar beneden om een boterham te eten en dan op weg. Mijn auto had ik de dag ervoor al ingepakt met spellen, uitbreidingssets, vlaggetjes en lekkers dus ik kan instappen en wegwezen.

Op weg naar Hengelo
Onderweg naar Hengelo pik ik onze stagiaire op, die ergens aan de kant van de weg staat te wachten. Goed herkenbaar want ook zij draagt het ‘Een Steekje Los?’ outfit. Vandaag staat de Stigma Bus in Hengelo voor het gemeentehuis. Om 11.00 uur is de Bus open voor publiek, maar voordat het zover is, moeten we heel wat spullen klaarzetten. Vanwege een omleiding zijn we wat later, maar de anderen van het team zijn er gelukkig al en ze zijn begonnen met het uitstallen van alle spullen. We spreken onderling af wie wat doet en gaan gelijk aan de slag.

De Stigma Bus is bijna open voor publiek
Voor de Bus zetten we bankjes, stoelen, krukken en tafels neer, allemaal in 60-er jaren stijl. De rode loper wordt neer gelegd en de muziek geïnstalleerd. Dan gaan we de ballonnen opblazen en de slingers ophangen. Nog wat lekkere popcorn en snoepjes neerzetten op de tafels en we zijn bijna klaar om het publiek te ontvangen. Buiten zijn we met drie mensen bezig om alles op tijd klaar te zetten terwijl er twee mensen binnen alles klaar zetten. Binnen kun je namelijk ook het spel spelen, de uitbreidingssets bekijken en spelen, genieten van de muziek uit de juke-box, verschillende promotie filmpjes bekijken op één van de twee TV schermen of informatie vragen over de Stigma Tour.

Laat het publiek maar komen
Precies om 11 uur zijn we klaar. Een aantal medewerkers van Mediant GGz zijn inmiddels ook gearriveerd. Wij zijn deze dag op uitnodiging van hen in Hengelo. Speciaal voor de afdeling Jeugd. Nou, en dat hebben we geweten! Er kwamen erg veel jongeren, tussen de 11 en 21 jaar, in de Bus deze keer. Gelukkig hebben we een uitbreidingsset ‘Jeugd’ en die hebben we dan ook veelvuldig ingezet. Prachtige, open en ontroerende verhalen kwamen los. Mijn vooroordeel ‘jeugd wil toch nergens over praten’, verdween als sneeuw voor de zon. Met de vragen, de stellingen en de kanskaarten uit de set Jeugd kwamen bijzondere gesprekken op gang. De jongeren kwamen tijdens een tussenuur even bij de Bus kijken of waren door vriendjes ingelicht dat er hele lekkere popcorn te krijgen was. Nadat we een paar vragen hadden beantwoord, vroeg één van de jongeren: “Tot hoe laat staan jullie hier nog?” Ik zei dat we tot 4 uur open zijn. “Ah jammer”, zei hij, “anders konden we na school ook nog even komen.”

Een meisje van 13 vertelde over haar vader die twee jaar geleden was overleden en hoe plotseling dat allemaal was gegaan. Ze had geen afscheid kunnen nemen. Nu was ze alleen met haar moeder en ze vond het wel erg fijn dat de anderen in haar klas ervan wisten. Een ander meisje vertelde dat ze tijdens de lagere school periode ontzettend gepest was. Ze voelde zich altijd al anders, maar ze wisten niet precies wat er met haar aan de hand was. Nu kon ze er open over vertellen. Even later stond haar moeder voor de Bus. Haar dochter had haar gebeld en gezegd: “Mam, ik heb een heel leuk spel gespeeld, dat is echt iets voor ons, dan kunnen we het met de hele familie spelen.” Ze kwam informeren of het spel te koop was en wilde er meer over weten.

Elke keer opnieuw verrast het me dat mensen, en nu dus ook kinderen, in zo’n korte tijd zo open vertellen. Het verrijkt mijn leven keer op keer. De Stigma Tour is voor mijn gevoel nu al succesvol. Ik hoop dat ik nog heel veel mensen aan zal treffen in deze originele, bijzondere Bus.

 

De Stigma Tour is ook op Facebook en op Twitter te volgen. Informatie over ‘Een Steekje Los?’ en alle uitbreidingssets vind je op de website.

 

 

Ik voel me vrij

Vorige week had ik een afspraak met een (ex-stief)vader. Na veel pogingen om hun relatie te ‘redden’ had zijn laatste vriendin een punt gezet achter de relatie die meer dan vijf jaar geduurd had. Hij zei tegen me: Toen de relatie voorbij was, voelde ik me eindelijk vrij om te doen wat ik wil.
Ik vroeg hem: Wie heeft jou tegengehouden om te doen wat jij wilt tijdens jouw relatie?
Hij keek me een poosje zwijgend aan voordat hij antwoord gaf…

Zij was helemaal weg van me
Ik werd gebeld door een man van halverwege de veertig.  Hij wilde graag een afspraak maken. Een paar dagen later zaten we tegenover elkaar aan een tafeltje in een modern ingericht café.  Ik vroeg hem wat de reden was dat hij contact met mij opgenomen had. Hij vertelde dat zijn relatie recentelijk voorbij was. Hij voelde zich bevrijd, maar hij was ook bang om alleen te blijven.

Op mijn vraag of hij al eerder relaties had gehad,  gaf hij als antwoord:”Ik heb eerder een langdurige relatie gehad en daar zijn twee kinderen uit voortgekomen. Nadat zij mij min of meer het huis uit gezet had na ruim 15 jaar, ben ik vrij snel gaan daten via verschillende datingsites. Ik heb een paar keer afgesproken met vrouwen,  en toen ontmoette ik mijn laatste vriendin. We zagen elkaar regelmatig en het klikte wel. Zij was helemaal weg van me en dat deed me wel goed.”

Zijn ogen begonnen te stralen,  maar ik zag ook verdriet
Nadat ik wat doorgevraagd had en hij iets meer over haar verteld had, vroeg ik hem:

Hield je van haar?
Ja, ik geloof van wel.

Liet ze jou ook wel eens blijken dat ze af en toe minder blij met je was?
Ja
Hield je dan nog steeds van haar?
Weet ik niet,  maar ik vond het niet leuk.
Wat vond je niet leuk?
Ik voelde me dan best onzeker. En ik had vaak het idee dat ik iets niet goed deed.
Wil je het graag allemaal goed doen?
Ja eigenlijk wel.
Heb je dat ook geprobeerd tijdens jouw eerste relatie?
Ja eerst wel, maar later lukte dat niet meer en toen ben ik steeds meer gaan drinken en ik werd depressief.
Zie je overeenkomsten voor wat betreft jouw gevoel nadat jouw eerste en jouw laatste relatie voorbij was?
Ja toen de relatie voorbij was, voelde ik me eindelijk vrij om te doen wat ik wil.
Ik vroeg hem: Wie heeft jou tegengehouden om te doen wat jij wilt tijdens jouw relatie?
Hij keek me een poosje zwijgend aan, toen zei hij: Dat deed ik zelf.

We namen een slok van onze koffie en maakten een nieuwe afspraak.

Angst of vertrouwen?

Een punt achter je relatie zetten doe je niet zomaar. Zeker niet als je je realiseert wat voor consequenties dat heeft. Of overzie je dat helemaal niet op het moment dat je zo’n besluit neemt?

Mijn droomvent
Toen ik hem voor het eerst ontmoette, smolt ik. Wouw wat een kerel. Hij zag er mooi, stoer en mannelijk uit en dan die ogen… het is dat ik mijn zwemdiploma heb anders was ik verdronken. Bovendien bleek dat hij ook nog heel teder, zorgzaam en romantisch was. Het leek erop dat ik mijn droomvent gevonden had.

Dit wil ik niet meer!
Inmiddels zijn we ruim vijf jaar verder. Het was aan,  toen weer uit, weer aan,  weer uit. Afstand nemen,  veel bij elkaar zijn, weer afstand en zo ging het maar door.

Voordat we weer een periode van afstand in gingen, hadden we meestal een conflict over het feit dat we elkaar zo’n pijn deden. Meestal riep één van ons: “Dit wil ik niet meer!” De pijn die ik voelde, was bijna niet te verdragen. Als ik er dan achter kwam dat het iets ouds in mij raakte, als een oude wond die weer open gaat,  dan hield ik het niet meer vol en dacht dat de wond zou helen als ik afstand nam van degene die mij, op dat moment, die pijn bezorgde.  Achteraf werkt het natuurlijk niet zo. Ik heb er jaren over gedaan om dat stuk te accepteren en ik zette allerlei (overlevings)strategieën in om mijn pijn maar niet te hoeven voelen.

Pijn en verdriet
Net als geluk en liefde,  horen pijn en verdriet bij het leven, daar kun je niet omheen. Als je er erg veel last van hebt, kun je allerlei strategieën inzetten om maar ‘niet te voelen’. De angst voor de pijn, maakt vaak meer kapot dan je lief is.
Je kunt er ook voor kiezen om er verantwoordelijkheid voor te nemen en ermee aan de slag te gaan, bij een goede therapeut bijvoorbeeld. Iemand die dit patroon zelf ook doorgemaakt heeft en begrijpt dat pijn onderdeel is van het leven.

Ik heb, toen ik nog heel jong was, geleerd om andermans problemen te verzachten of op te lossen, wat uiteindelijk natuurlijk niet werkt. Het is pijnlijk maar ook geruststellend dat ik er nu, door mijn grote liefde, achter kom dat ik niet verantwoordelijk ben voor de pijn die hij voelt. Ik kan en hoef het niet op te lossen. Ik kan het helemaal bij die ander laten. In vertrouwen, zonder angst en zonder schuldgevoel.

Mijn droom
Ik wilde samen een droom verwezenlijken. Maar als je geen droom hebt, beiden een andere droom of je wilt hem niet delen,  dan kan het ook beter zijn om ieder zijn eigen weg te gaan.

In een relatie vind ik het fijn om dingen van elkaar te leren en te voelen dat je op dezelfde golflengte zit. Dat heb ik vaak gemist bij ons. En of dat nu bewust of onbewust gebeurde, dat weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat de boodschappen, of de cadeautjes,  zoals ik ze ook wel noemde, niet werden ontvangen door de ander of we hadden nog niet geleerd hoe we ze uit moesten pakken.

LEVEN in plaats van OVERleven
Het is goed om elkaar te laten zodat ieder zijn of haar leven kan leven en ieder zijn of haar dromen kan verwezenlijken. Ik kies ervoor om te LEVEN en niet meer te OVERleven. Leven met  pijn, verdriet en momenten van geluk en blijdschap, die ik in alle liefde wil delen met de mensen die mij dierbaar zijn.

 

Dankjewel Grote Liefde voor deze mooie levensles.

Wie-kent papa?

Hoe triest kan het zijn voor een vader, die op zijn manier zo zijn best doet voor zijn kinderen, om er op de derde zondag in juni achter te komen dat zijn kinderen er helemaal niet aan gedacht hebben dat het Vaderdag is.

Ze zijn het gewoon vergeten.
Aan wie ligt dat nu? Heb je als vader wel genoeg je best gedaan? Had moeder de kinderen er niet aan kunnen herinneren? Of op school? Hebben ze daar dan niet stil gestaan bij het feit dat het Vaderdag is?

Je vraagt je af of je zelf wel genoeg aandacht hebt besteed aan Moederdag. Heb jij de kinderen eraan herinnerd en ben je met hen meegegaan om iets leuks voor mama te kopen? Of maakten ze spontaan een leuke tekening of een ander knutselwerkje voor hun mama? Je probeert er niet te veel bij stil te staan, maar diep in je hart voel je de pijn.

Een weekend vader
Het kan natuurlijk anders zijn omdat het in dit geval gaat over een papa die zijn kinderen niet elke dag ziet. Een papa die zijn kinderen niet naar school brengt, niet thuis is als de kinderen uit school komen en niet iedere avond met zijn kinderen aan tafel zit te eten en ze niet iedere dag, en ’s avonds voor het slapen gaan, een dikke knuffel geeft. Deze papa ziet zijn kinderen één keer in de twee weken een weekend. De kinderen worden vrijdagavond door mama naar hem toe gebracht en op zondagavond brengt hij de kinderen weer naar hun mama. Ze delen weinig met elkaar. Hij hoort wel van de kinderen hoe het bij hun mama gaat, als ze er al iets over willen vertellen. Maar verder doet hij het op zijn eigen manier.

Samen opvoeden
Jaren geleden wilden ze graag kinderen. Hij wilde er graag twee. En die heeft hij nu. Ze wonen echter niet bij hem. Na de scheiding zijn ze bij haar gaan wonen. Hij bleef in het huis, zij nam de zorg voor de kinderen op zich. Hij wilde dat ook wel, maar het was volgens hem praktisch niet haalbaar in verband met het werk dat hij doet. Hij betaalt iedere maand zijn alimentatie netjes op tijd. Dat is zijn bijdrage aan de opvoeding. En dan natuurlijk dat ene weekend in de veertien dagen. Maar blijkbaar was dat niet voldoende voor de kinderen om hun papa eens even in het zonnetje te zetten en er een speciale Vaderdag van te maken.

 

Vader worden, vader zijn

Als je een kind, of meerdere kinderen, op de wereld hebt gezet ben je vader geworden.
Maar wat nu als je na een scheiding geen vader meer kunt zijn voor je kind? Heb je nog het idee dat je, naast de alimentatie, iets bijdraagt aan de opvoeding? Laat je dat liever bij hun moeder? Is hun moeder blij dat ze van jou af is als partner en wil ze ook liever niets meer met jou, als vader van de kinderen, te maken hebben? Of respecteren jullie elkaar nog als ouders van jullie kind(eren)? Overleggen jullie over de kinderen en bespreken jullie ‘moeilijke situaties’? 

Een kind houdt van papa en mama
Wat zou het toch heerlijk zijn als kinderen van beide ouders mogen houden, zonder het gevoel te hebben dat ze moeten kiezen. Lukt het jou als (gescheiden) vader of (gescheiden) moeder (nog) niet om op een respectvolle manier met de andere ouder om te gaan en wil je leren hoe je dat aan zou kunnen pakken, laat het me weten.

 

 

 

Nieuwe liefde

Vol verbazing heb ik gekeken naar een uitzending op TV over snel scheiden. Wat mij nog het meest verbaasde was dat er meer aandacht werd besteed aan het financiële gedeelte en de gevolgen daarvan dan aan de emotionele kant van een scheiding.

Alsof je, met het zetten van een handtekening, alles afgehandeld hebt en weer gelukkig verder kunt met je leven. De emoties spatten bijna door mijn beeldscherm maar, die mochten nu even niet meespelen. Het verbaasde mij niet dat de nieuwe relatie, van de man in dit geval,  dan ook al vrij snel over was na het zetten van de handtekening.

60% van de nieuw samengestelde gezinnen, gaat weer uit elkaar!

Samen verder?
Bewust of onbewust neem je de onverwerkte boosheid, angst en het verdriet mee in je nieuwe relatie. Aan de ene kant voel je blijdschap en opluchting dat je verlost bent van ‘al deze ellende’ en verder kunt met je leven. Je denkt dat het met je nieuwe partner,  die op dat moment jouw grote liefde is, anders zal gaan.

En wat blijkt na een tijdje… de kans is groot dat je jouw boosheid en frustraties op je nieuwe partner gaat afreageren. Je voelt je verdrietig over het feit dat je de kinderen niet meer zo vaak ziet. Je wilt wel graag samen gaan wonen met je nieuwe liefde, maar je bent ook bang om de kinderen kwijt te raken.
Op zulke momenten is een nieuwe partner helemaal niet zo fijn; het lijkt erop dat hij of zij de schuld ervan is dat jij je zo rot voelt. Diep in je hart weet je wel dat dat niet zo is, maar dan zul je er zélf dus iets aan moeten gaan veranderen. Als de kinderen bij jou zijn, voel je de onverwerkte emoties nog sterker, want de kinderen herinneren jou uiteraard weer aan jouw niet-geslaagde relatie en misschien lijkt één van de kinderen wel heel veel op jouw ex-partner. 

Wanneer je als partners niet goed uit elkaar gaat en er nog allerlei onuitgesproken gevoelens zijn, dan zul je als ouders ook minder prettig samenwerken. Je nieuwe relatie heeft dan minder kans van slagen.

Of toch alleen?
Als je geen nieuwe relatie hebt, is de kans aanwezig dat je het toch ergens gaat afreageren op je ex-partner. Helaas gebeurt dat te vaak over de ruggen van de kinderen. De kans is groot dat je met één van de kinderen, vaak de oudste, een bondje sluit, geheel onbewust in veel gevallen. Je maakt opmerkingen over je ex-partner in de trant van: ach ja hij vergeet afspraken wel vaker, hij zal het vast niet zo belangrijk vinden, of: je kunt het wel vragen, maar dat verandert toch nooit. 

Jóuw onverwerkte emoties komen op het bordje van je kind(eren) te liggen. De kinderen willen gewoon van papa en mama kunnen houden, maar het wordt ze bijna onmogelijk gemaakt door de boosheid en het verdriet dat nog een rol speelt tussen de ex-partners.

Wat gun jij jezelf?
Het lijkt wel of je die ander onbewust toch iets kwalijk neemt: omdat jij uit elkaar wilde, zie ik de kinderen minder vaak.  Omdat jij in ‘ons’ huis bent blijven wonen, heb ik geen ruimte meer voor mijzelf. Omdat jij toen niet eerlijk bent geweest, vertrouw ik je niet meer.  Het lijkt wel of je de andere ouder toch iets niet gunt. Wat doet dit met jullie kinderen? Wat gun je jezelf? Wil jij de rest van je leven blijven rondlopen met deze onverwerkte gevoelens? Wil jij je frustraties blijven afreageren op je (ex-)partner en/of je kinderen of wil je zelf het heft in handen nemen en er daadwerkelijk iets aan doen?

Als je ruimte geeft aan je (onverwerkte) gevoelens heeft een nieuwe relatie meer kans van slagen.

Wil je weten hoe je dat kunt doen?
Samen met je nieuwe partner een Stiefplan opstellen kan een mooie leidraad zijn om erachter te komen wat jullie in de weg staat om een volgende stap te zetten. Welke plek neemt de ex-partner in, binnen je nieuwe relatie? Maken jullie tijd en ruimte voor de kinderen en voor elkaar? Wat voor opvoedstijl hanteren jullie? In welke samenstelling gaat jouw gezin op vakantie?

Jullie maken hele praktische afspraken, maar er is ook ruimte voor de wederzijdse gevoelens. 

Tijdens een geheel vrijblijvend kennismakingsgesprek wil ik je daar graag meer over vertellen.

 

Je hart volgen

“Het is een bevestiging dat je altijd je hart moet volgen.”
Een uitspraak van Ilse DeLange tijdens één van de interviews nadat ze samen met Waylon tweede waren geworden op het Eurovisie Songvestival. Al jaren ben ik een enorm fan van Ilse DeLange. Haar muziek en de teksten waren een grote steun voor mij tijdens hele moeilijke periodes in mijn leven. Ze is een grote inspiratiebron. Haar oprechtheid, nuchterheid, humor en eigenheid spreken mij enorm aan.

Toch is het soms best moeilijk om je hart te blijven volgen.
De cursussen, trainingen en workshops vliegen me om de oren. Zal ik dan toch nog een workshop gaan volgen voor dit, of een training voor dat? Mijn onzekerheid speelt op zulke momenten weer op. Een tijdje geleden zat ik weer in ‘zo’n bui’. Ik twijfelde aan mezelf: Kan ik het wel? Doe ik het wel goed? Ik speur internet af op zoek naar iets of iemand die mij van mijn twijfel af kan helpen. Dagen achterheen bleef ik zoeken, maar ik vond niet wat ik nodig had.

Toen dacht ik terug aan die moeilijke periodes van twijfel en onzekerheid.
Wat heb ik toen gedaan? Ik zette een CD op van Ilse DeLange en de muziek klonk uit mijn speakers. Tranen met tuiten. Wat voelde ik me rot. Waarom zijn anderen zo succesvol? Wat doen zij anders dan ik? Nadat ik een tijdje gehuild had en naar de teksten van Ilse zat te luisteren, werd het rustiger en kwam ik steeds dichter bij mezelf. Waar ben ik nu zo onzeker over?

Als ik de neiging krijg om een ander te gaan imiteren of als ik ‘aan de verwachtingen van een ander’ wil voldoen dan gaat het mis.

Wat ik nodig heb, is mijn hart blijven volgen.
In mijn fanatieke pogingen om mijzelf ‘te verkopen’, kan ik wel proberen om af te gaan op wat een ander graag zou willen, maar dan raak ik mijzelf kwijt. En dat is niet wat ik wil.

Ik wil anderen iets meegeven wat vanuit mijzelf komt,

vanuit mijn hart…